Hierbij de uitnodiging van twee herhalingen van het symposium Overdracht van trauma.

Het zijn, wegens het erkende grote belang, twee herhalingen van het symposium dat op 14 mei 2025 in Bronbeek werd gehouden. Daar was ik bij. Ik vond het zeer de moeite waard en het heeft mij veel inzichten gebracht.
Een van de inzichten is dat, ondanks dat ik altijd dacht niets met ‘tweedehands oorlogstrauma’ van doen te willen hebben, het overduidelijk is geworden dat overdracht onvermijdelijk is.

Achteraf nogal naïef gedacht. Er is altijd impact van trauma’s van ouders op hun kinderen. Of je er nu mee te maken wil hebben of niet. Angst en stress kunnen zeker doorwerken in volgende generaties, daar is niets ‘tweedehands‘ aan.
Het gaat niet alleen om oorlogstrauma’s, ook bij andere trauma’s werkt het op die manier. In wezen maakten de voordrachten mij duidelijk dat intergenerationele overdracht eigenlijk heel gewoon is. Iedereen heeft ermee te maken. De een zal er meer dan de ander onder gebukt gaan, hangt ook weer van zoveel andere dingen af.

Dit symposium is vooral toegespitst op de overdracht van opgelopen trauma’s uit de gezamenlijke geschiedenis van Indonesië en Nederland, met name op de gevolgen van de strijd tussen beide landen om de onafhankelijkheid van Indonesië op volgende generaties.

Nu ik eenmaal heb geaccepteerd dat overdracht onvermijdelijk is, het is er en je kunt er niets aan doen, helpt het om onder ogen te leren zien welke invloeden – bijvoorbeeld op karakter en ontwikkeling -gerelateerd (kunnen) zijn aan hoe je bent geworden wie je bent. Grote woorden, maar het werkt verhelderend en dat effect zal nog lang nawerken verwacht ik. Inzicht helpt om op een andere manier tegen de impact aan te kijken en er zelfs anders mee om te leren gaan.

De opluchting zit er vooral ook in dat het ‘gewoon’ is, je kunt overdracht niet wegdenken of weigeren. De invloed is onontkoombaar. Dit besef maakt dat het minder op mij – als een taboe, of als een zware last – drukt dan eerder.
Dat er ook veel humor en lucht in enkele voordrachten zat, heeft zeker aan het gevoel van opluchting bijgedragen.

Ik realiseer mij goed dat het hoe dan ook nogal heftige en beladen materie is. En ook dat niet iedereen er op die manier mee belast is of er mee bezig wil of kan zijn. Dat hoeft ook niet.
Voor wie het van belang kan zijn, ik wil je de informatie niet onthouden, ik kan deelname alleen maar van harte aanraden.

overzeese letters

zoveel vellen dundoorschijnend vol klein geschreven schuinschrift
schrijf je over alles wat je liefhebt, alles wat je ziet, al wat je denkt,
alles wat je weet, wat je beweegt, wat je doet en laat, je twijfels
alles wat je voelt, gelooft, vreest en hoopt, alles waar je voor strijdt

van binnen en buiten, ver weg in de groene guerrilla van smaragd
komt na jaren thuis en al je zinnen, al je woorden,
alles wat je wilde wie je was raakt langzaam los
eindeloos verloren in dagen en jaren raak jij kwijt

ik droom en zie je als grote trotse vogel je snavel wijd gesperd
vastgepind in de aarde monddood overdekt met zware letters
jij roept lees ze en ik pel ze een voor een
al je zinnen na al die jaren een voor een al je dagen

gestaag stijg je eindelijk licht en statig op
slaat met grote sterke vleugels lange slagen
machtig gedragen golven tijd terug
naar wie jij echt was en wilde zijn

_{Hilma Bruinsma, mei 2025
gebaseerd op het  gedicht Taboe in het theemeubel, de eerste versie uit 2017 in blog 68}