Het flakkert onderhuids, onder een flinterdun, taai vel.

Terwijl het ene na het andere balletje wordt opgegooid,

hapt het, hapt het? Jonglerend met emotie, straalt de gek

uitdaging. Een clown met een balletje.

Naar gelang laaien liefde of haat.

Balletje balletje, bommetje.

Genade, mijn, mijnen, mensen.

Op deze ploertige moederaarde. Allen bloot onder de zon.

Houdt het merendeel meestal het hoofd koel.

Denkt alleen het eigene? Voelt alleen het eigene?

Teruggetrokken, het vel strak getrokken om het eigene?

Vel, hart en alles strak als harnas ten strijde soms,

kringen gesloten zo dom.

Bloedige kruistocht, vergooi de eeuwen. Of open vizier.

Vier het vel dan toch, allen, vier het vel dan toch!

En ontlucht door poriën desnoods, iets van alles

wat laait. Of  geiser, spuit, spreek!

Versla dan toch harnas en angst en tranen.

Ingehouden angst en tranen

vreten immers alleen en volstaan nimmer.

Iedereen weet het en ik schreeuw,

ik schreeuw en barst open en red mij, de mijnen,

mensen schreeuw dan toch en red mij en de mijnen en allen

van onmacht en angst.

Onder de zon, open vizier op deze aarde.

November 2004