Foto’s van het thuisfrontMijn lievelingen, juni 1947
O Nanneke, wat heb je me heerlijk verrast met de prachtige foto van mijn lievelingen. Hoe moet ik je daarvoor bedanken, wees blij schat dat je even niet hier bent want je zou het niet overleven. Ik zit er steeds naar te kijken, wat zien mijn poppen er heerlijk uit, mijn vrouwke, mijn jonkje en famke. Jij bent mooi met je jurk en nieuwe kapsel en dan die kleine jongen van ons. Dat hij zo was wist ik niet memmi, wou hem wel opvreten. Moet je kijken hoe vertrouwelijk hij zijn armpje op jouw schouder heeft en met zijn andere pootje zusje voorzichtig aait en dan die toet en kuif. En die kleine meid van ons met haar heldere kijkers en lief tevreden gezichtje en wat is ze al gegroeid. Memmi is gelukkig en ik kan het op je gezicht lezen.
(more…)
Het is zover. Mijn moeder is overleden. Negenentachtig jaar oud. Het is goed. Zij heeft zolang geleefd dat haken en ogen uit het verleden allang geneutraliseerd zijn. Haar blijde glimlach, haar veerkracht tot op het allerlaatst, haar grote liefde die er altijd was, ook al kon ik die een tijd geleden misschien niet zien. Het is goed, zei ik een paar dagen voordat ze ging, je hebt het goed gedaan. Woorden die ik niet voor het eerst zei en daarvoor jarenlang niet kon zeggen.