USA!
Land van many possibilities en vooral ook van vele tegenstrijdigheden
Klik op de foto's voor grotere versies
Dag 1, 21 juli 2018, JFK NY
Ons reisgezelschap van drie komt aan op JFK NY. Voorspoedige reis stopt abrupt met anderhalf uur ESTA visa rij. Enkele mensen worden uit de rij gevist en naar een andere rij overgezet. Rolstoelers maar ook vrouwen met een nikab, getinte mensen.
Ieder wordt nauwkeurig met de pasfoto in het paspoort vergeleken. Van ieder worden alle vingers en duimen gescand. Een nieuwe foto gemaakt. Onze man in zijn hokje zit ongegeneerd uitvoerig in z’n oor te pulken en zet daarmee een hoogstpersoonlijk tweede stempel in ons paspoort. Welkom in Amerika.
Met een shuttlebusje rijden wij naar DoubleTree by Hilton. Het lijkt of het servicepersoneel op JFK, zo te zien oudgedienden, ons wat meewarig aankijkt. Stuntelige onwetende toeristen on the loose in NY.
Het is 22.30 uur zaterdagavond plaatseliijke tijd. Het verkeer! Chaos, claxons, sirenes, hectiek. Kletsnat in splitsec.
Vanuit ons raam zien we onder ons een grote parkeerplaats op een gebouw met geen enkele geparkeerde auto. Blijkt Grand Central Terminal te zijn, grootste ondergrondse busstation. Maandagochtend zien we het, het parkeerterrein staat bomvol en bussen worden continue uitgebraakt en ingeslikt via de hoge rijbanen. Groter grootst.
Dag 2, NYPD
Voor het ontbijt lopen we naar een diner vlakbij, langs een politiebureau. Als we naar binnen lopen gaat net een stel officers van NYPD met grote tassen en shutguns naarbuiten. Stamplek zo te zien alsof je zo de set van een film oploopt. Zij lopen uit, wij lopen in. Kijken door je heen. Grimmig, ze menen het. Achteraf bedenken wij dat we de wachtrij voorbij, zo naar binnen zijn gelopen.
Moeilijk kiezen tussen pancakes met maplesyrup, met of zonder berries en/of bacon, van kalkoen of gewoon. Wafels, hamburgervarianten wel of niet in combinatie met ei, ei in alle mogelijke vormen bereid, toast, salades, sandwiches. Goede koffie in grote mokken wordt voortdurend aangevuld, evenals ijskoud water. Het smaakt naar het kraanwater hier en dat wordt afgeraden om te drinken. Reisboekje door de bocht.
Lopen en hoppen
Via Timesquare en Broadway lopen we naar Central Park is het plan.
Vibrerend, pulserend, reclames, verkeer, mensen, kakafonie en dit is redelijk vroeg in de ochtend.
Een grote zwarte man van Big Bus tours probeert ons te interesseren voor discount for all, alle tours Uptouw, Brooklyn, Harlem, By Night en Downtown inclusief een boottocht naar Statue of Liberty waar wij toch al naar toe willen. Eerst nog een rondje lopen, we hebben twee volle dagen in NY en met deze hop on en off kunnen we veel meer doen dan plan A, dat was kalm aan enkele highlights and thats it.
We besluiten het te doen.
We lopen terug naar dezelfde man en kopen daar de full packedge deal, zo kunnen we ook nog langs Harlem, Haarlem waar wij jaren woonden.
Hier lopen. Een slungelige oudere man staat midden op het trottoir met zijn hondje aan de strakgespannen riem, I am so sorry, my dog dosn’t feel like walking today. Ze blijven daar zo staan, excuses duizendmaal maar geen strobreed wijkend voor voorbijgangers.
Central Park, warm en droog, chillen op zondag, a lane voor voetgangers, eentje voor joggers, eentje voor fietsers, eentje voor paard en wagen met toeristen. We komen best ver het park in en zien van alles en nog wat, tamme squirrels overal, mensen die vooruit roeien met de achterkant van het roeibootje naar voren.
We hoppen op en rijden de Downtown route en plakken er later de Harlem route aan vast. De gidsen maken er werk van alsof ze een standup doen, moeilijk te volgen maar hoe dan ook zie je en hoor je veel. Alle zintuigen op volle toeren. Plensbui, we krijgen regencapes die je never zo snel aan kunt, kletsnat.
Eten in Smoke, supper and jazz. Knoetergoed. Lekker eten.
Sorry about the weather and sorry about our president
Afzakker op toproof van het hotel. Een enthousiaste goedgevulde Texaanse zwarte dame begroet ons uitbundig. Zij bezoekt haar broer. Haar broer is in omvang nog twee keer zo ruim. How are you. Wat we komen doen?
Oh welcome to our country. I will be the ambassador for now.
Wijd gebarend over de skyline in het donker.
Sorry about the weather and sorry about our president.
We lachen!
Dag 3, Liberty and licht op de hights
Hoppen op de bus richting de boottocht naar Statue of Liberty. We boeken bij voor een langere boottocht tot ver voorbij de Brooklynbridge en vertrekken meteen.
Het dreigende weer op het water, op en af zon, op en af vanachter de wolken, de lichtval op de skyline, Manhatten! Schandalig pronkstuk.
Statue of Liberty, ze staat er. Hoewel de liberty er wel vanaf gesleten is in de loop der tijd, toch is zij nog steeds het symbool voor vrijheid bij uitstek. Het doet wat. Voor het idee vrijheid zoals vrijheid hoort te zijn.
Onder de Brooklynbrug door, weer de skyline tegemoet. De gids vertelt honderduit, zijn stem en gewoon kijken doet het werk.
Een van de wensen is om op een van de enorme hoge wolkenkrabbers te staan. We kiezen voor One World Trade Centre. Een na hoogste gebouw in NY nu. Daar waar wij net nog met de boot voeren zien wij nu hetzelfde beeld maar dan van bovenaf.
Via de mobiel kaarten ter plaatse gekocht, scheelt zo’n twee uur wachten in de rij.
Alles in het groot, alles in het klein van bovenaf gezien. Imposant.
Je kunt bovenin eten maar wij willen in Little Italy eten.
Water van Ground Zero
We lopen langs Ground Zero. Het gedenkteken is immens. Water valt als een waterval langs de twee vierkante oppervlakten op grootte waar de Twin Towers stonden. Water in een groot gat. Leven down the drain. Alsof het zo diep valt als de One World hoog is. Namen van alle slachtoffers staan in de koperen randen rondom gestanst. Hier en daar met een bloemetje erbij geprikt.
Via Wallstreet, met een van de Trump buildings, why not, amazing, lopen wij naar Little Italy en eten heerlijk!
NY, twee dagen te besteden, we hebben veel gezien! Te kort, ooit misschien terug.
Dag 4, richting WDC
Met de trein gaan we vanaf Pennstation naar Washington DC. Drie uur onderweg. We zien bomen, bomen, bomen. New Jersey, Delaware, Maryland en WDC met haar aparte status, geen onderdeel van een van de staten.
Aaneensluiting van bomen. Af en toe een doorkijkje. Mannen die aan het spoor werken worden ver van te voren gewaarschuwd, de trein schiet er luid toeterend voorbij. Bomen en bomen.
Eindigheid
Mijn broer belt. Mijn schoonzus, echtgenote van mijn andere broer is overleden. Het was in de lijn van de verwachting dat dit tijdens ons verblijf hier zou gebeuren. Niet onverwacht. Tegenstrijdig. Eindigheid hier. We hebben contact via de app. Techniek. Afscheid was vooraf.
We komen aan en staan zo goed als meteen oog in oog met het Capitool. Wat is het hier compleet anders dan in NY. Laag. Er mag hier niets hoger zijn dan het Capitool.
Nat. Moe. Kimpton Donovan Hotel. Eten op droge loopafstand. Prima.
Dag 5, de Mall te voet
Tegenover ons hotel staat de National City Chriastian Church, waar verschillende presidenten naar de kerk gingen. Op loopafstand van het Witte huis en het Capitool, the National Mall. Geen shopping mall maar politics en Smithsonian, 19 musea. Gratis. En onderzoekcentra. Je kunt hier een jaar lang doorbrengen.
Wat is dit ruim en mooi opgezet.
Op het nieuws zien wij dat de hele Oostkust onderhevig is aan zwaar nat weer. Noodweer. Floods all over the place. Wij mazzelen overal tussendoor lijkt het.
Witte huis te voet benaderen. Veel mensen, allerlei pluimage, dikke en dunne, witte en getinte in alle kleuren van de regenboog, Amish met gehele gezin, keppels, pruik en pijpenkrullen, fezzen, tulbanden, rednecks en skinheads.
Er staat een dame luidkeels te zingen. Chinese groep demonstreert over iets wat niet duidelijk wordt, iets met kinderen maar ze delen flyers uit van Falun Dafa, een vorm van meditatie.
Variaties, wij lopen er ook.
We lopen om het witte huis heen. Een delegatie komt aangereden in snelle zwarte autos, escorte erbij.
De vlag is uit, Trump is thuis. We zien een stopbord met op de achtergrond the White House, leuke associatie. Let it be so.
Dan the green mall op. De groene strip tussen White House en Capitool. Het is drukkend, heet. Het is afzien. De afstanden langer dan je denkt. De lange rechthoekige vijver, de Obelisk. America houdt van hoog omhoog symboliek.
Van alle 19 Smithonians musea kiezen wij het National Air en Space Museum. Say no more, je kunt in dit ene museum met gemak een dag doorbrengen.
Capitool
Wij hebben onze zinnen gezet op een rondleiding in het Capitool. En halen zwetend en wel precies de laatste van de dag.
Grimmige beveiligers all over the place, natuurlijk, maar wanneer ik er eentje iets vraag breekt zijn glimlach door. Tas door scan, detectiepoorten.
Het is een open toeristenfabriek én de zetel van de volksvertegenwoordiging van de Verenigde Staten, de wetgevende macht in de trias politica.
We worden vakkundig in stromen door een deel van het gebouw geleid.
Volg Pepe, ooit onze man met de opgestoken paraplu in Alhambra. Andere tijden. Andere plaats. Zelfde procedure.
We krijgen oortjes. De man komt helder over. Soms valt het geluid weg, het werkt op radiosignalen. Door de hoge koepel worden die soms weggevangen to be never heard again. Of ze suizen in de ruimte. Als je te ver van Pepe bent hoor je ook niks meer, als de bliksem terug naar de herd. Yihah.
Het gebouw is solide, prachtig, veel marmer uit eigen land, ooit verwoest door de Britten. Kunst. Taferelen uit geschiedenis, beelden. Presidenten.
Op de vloer in het middelpunt onder de hoge koepel een witte ster. Hier had George Washington begraven moeten worden. Maar zijn vrouw wilde thuis in het graf liggen en hij wilde bij zijn vrouw. Een wet bepaalt dat de twee nooit gescheiden mogen worden. De plek onder de witte ster blijft leeg.
Een koperen plaatje op de vloer, hier stond het bureau van Abraham Lincoln toen hij nog representative was from Illinois.
E pluribus unium, out of many, one
De gedachten, spreuk waar alles om draait -E pluribus unium: out of many, one-.
Heel mooi bedacht en daarna meteen de natives afslachten en slaven blijven importeren. Krankzinnig.
De tour geeft het gevoel van America, geschiedenis, stap voor stap, glorie, voor zolang het nog duurt en daar tegenover de deplorabele manieren over zovele ruggen. Equality World leader, Trump als Pepe.
We regenen compleet doorweekt en gaan met een taxi naar het hotel. Tijd om te relaxen.
Dag 6, Geweld
We halen de auto, een grote Ford. Een automaat natuurlijk. Ik zie er tegenop om er in te rijden. Ben bang dat ik in een reflex een onnavolgbare handeling met een van de twee pedalen laat zien. Eerst zogenaamd aarden. Valt niet mee als je zo snel verkast iedere keer.
We rijden soepel de stad uit. Stoppen bij Arlington. Een mega veteranen begraafplaats. Heet. Heel veel kruisen. Achterin liggen de pronkgraven waar onder andere ook Kennedy ligt en het graf van The Unknown Soldier. Wij gaan niet tot zover.
De eenvoudige graven met witte kruisen imponeren des te meer. Hier is bloed gevloeid. America ten koste van. America.
General Patterson ligt met een eenvoudig kruis bij zijn mannen. We zien het bij toeval. Mooi.
Onderweg zien we bomen en bomen, bomen. Onze volgende stop is
Gettysburg. Waar een van de grootste veldslagen van de Civil War plaatsvond.
Strijd tussen Noord en Zuid, einde van de slavernij.
Je kunt er van alles over zien. Je kunt hier ook naar de Amish gaan kijken. Soort Artis. We zien ze incidenteel fietsen, genoeg.
Er zijn in de Civil war 600.000 Amerikanen gesneuveld. Meer dan in de WO I en WO II bij elkaar.
We hebben even voldoende geweld en oorlog. De veldslag en ook de Amish laten we voor wat ze zijn.
Prefab rouw in de Walmart
In de Walmart heb je o.a. rouwkaarten om aan de overledene zelf te sturen. Vreemd. Rouwkaarten voor honden, voor buren, voor wat je eigenlijk zoal kunt bedenken en alle met een prefab tekst. Postzegel en niks meer aan doen. Uiteindelijk vind ik een mooie kaart zonder tekst die past.
Ik schrijf hem en een foto ervan gaat per app naar mijn broer.
Shoppen in een outlet. Een soort Bataviastad blijkt, voor plattelanders kind of. Niks mis mee maar de hippe NY-trademarks zijn hier ver te zoeken. Goede outdoor outlet en ik vind zomaar prima zomerloopschoenen, een waterdicht flooting device voor mijn mobiel voor als ik tijdens het kanoën thuis weer eens een stunt uithaal.
In een zaak vind ik een enkel T-shirt dat groot is maar lekker. Mijn gezelschap zit op een bankje. Ik kan verder niks vinden in de hele grote zaak. Ik reken af en hoor dat ik een tweede item moet kopen voor de outletkorting. Ik vrees dat ik in een winkel voor oversized ben beland, het kleinste shirt heb gevonden en reken snel mijn enkele shirtje af. Er volgen vele grappen.
We eten voortreffelijk bij Mix Kitchen, een soort tapas maar dan met een Asian twist en variaties van alle uithoeken van ingestroomde mensen in America. Eigen zaak, ik beloof een review te maken op Trip Adviser.
One night stay. Volgende dag naar de Falls.
Dag 7, On the move
Op naar Niagara falls, Reisdag in de auto, zes uur minus stops en minus wat anderhalf uur douane blijkt te zijn.
We zien bomen, bomen, bomen. Heel veel bomen.
Als je in dit deel van de wereld rijdt zou je denken dat er echt wel genoeg bomen nog zijn. Zo denkt de president waarschijnlijk. Amazing, great. Niets meer aan doen.
We komen door Pennsylvania, Virginia, Maryland, NY-state en Ontario Canada.
Als NY-state een onafhankelijk land zou zijn zou het aan kunnen schuiven bij de G7 besprekingen. De stad alleen is al voldoende.
Hier en daar een doorkijkje door de bomen, adults outlet. Seksboerderijen?
Af en toe huizen te zien tussen de bomen, houten huizen met een veranda, vlaggen en vlagguirlandes. Nog van 14 th july of hebben ze de nationale versiering permanent?
Autoverkooppercelen met heel veel auto’s. Allemaal met een eigen America vlaggetje.
Heel veel vervallen en leegstaande huizen. Het is hier snoeihard.
Afwisselend met fraai gestyleerde filmsich sfeervolle huizen, alsof The big dream gewoon doorgegaan is.
Als je het boek Amerikanen lopen niet leest van Arjen van Veelen lees je onder andere over hoe failliet het land is. Hoe de American dream maar twintig jaar duurde van de jaren 50 tot en met 70 ongeveer. Daarna sloten de rijke witte mannen hun fabrieken en verplaatsten het werk naar lageloonlanden. Bye bye dream. In alle steden zien we daklozen op straat liggen. Een man probeert een vrouw in zitpositie overeind te houden op het trottoir. Zij is zo slap als een dweil en zakt steeds weg. Dan zijn wij weer voorbij. Hartverscheurend.
We rijden langs de heel oude Squehannariver bij Harrisburg. Er is hier ongetwijfeld veel natuurmoois te zien. We worden fakkelhard ingehaald door de mega America trucks. Wij lijken als enigen de voortdurend wisselende maximale snelheden aan te houden. Rijden of sterven.
Subways, McD’s, Donutketens, Hamburgers, Gass. Fastfood wasstraat. Afslaan en net even doorrijden en je keuze breidt uit naar soepen, pasta’s en salades.
Een keer de fout gemaakt een Mc-cheeseburger te kiezen om te vergelijken met thuis. Net zo oneetbaar vies, slap week broodje en een frutsel augurk en uitgezweet cheddarkaasplakje. Mijn gezelschap bezweert mij dat je die ook nooit moet nemen, altijd gaan voor de big Mc’s, heerlijk.
Er zijn lang niet zoveel heel erg dikke mensen dan ons voorspeld is. Of ze zijn intussen zo dik dat ze de deur niet meer uit kunnen. Tegelijk valt het op dat de max colabekers bij de fastfoodketens niet groter zijn dan die bij ons. Groot maar niet de enorme literbakken, so to speak.
Overal make it a meal. Je moet bij je hamburger je maaltijd compleet kiezen. Friet of chips maar vaak kun je ook voor sla kiezen, soms een appel.
Wat opvalt is dat we hier geen enkel probleem hebben gehad met het vinden van hotelkamers voor drie personen. Alle kamers tot nu toe hebben twee tweepersoonsbedden. Later bedenken we dat het waarschijnlijk twee eenpersoonsbedden zijn voor twee grote Americans. Maar waar zijn ze dan, is het bigbiggerbiggest onder controle?
Niagara falls
Zodra wij geïnstalleerd zijn in het Hilton Niagara Falls, Fallsview Ontario Canada, we hebben nog net in de verte zicht op het Amerikaanse deel van de Falls, lopen we de heuvel af naar beneden, naar de Canadese Boulevard. The Canadese Horseshoe aan onze kant en de American Falls aan de overkant zijn prachtig verlicht. Wat is dit groot.
Vorig jaar in IJsland zagen we de prachtigste watervallen. The Horsehoe blijkt met z’n 600 m breedte zes keer zo breed te zijn als de Dettiefoss aldaar. Nog hoger ook. Het water valt 56 m diep en heeft beneden een bijna even diepe diepte uitgesleten. De American Falls zijn twee keer zo breed als de Dettifoss.
Je kunt hier schitterend langs de boulevard lopen. Per slot van rekening is hier een hele stad gebouwd om alle toeristen te kunnen bergen, doet denken aan een strip zoals in Las Vegas hoewel wij daar nooit zijn geweest. Hotels, hotels, casino’s en restaurants. Giant. Megalomaan. Als de falls niet vanzelf waren ontstaan hadden de Amerikanen ze zelf zo gebouwd, megabusiness. Morgen meer besluiten we.
Wij eten bij Brasa, Braziliaans vlees aan spiesen die door mannen worden rondgedragen. Heet en sappig vers aan tafel voor je afgesneden. Met een buffet vol met groenten en andere bijgerechten. Erg lekker
Dag 8 en 9, meer falls
Meer zien van de Falls, langs de hele boulevard op en neer. In wezen zie je zo al voldoende. Op de punt van de boulevard naar de Horseshoe kijk je uit over hoe het water aankomt en naar beneden stort. Van heel dichtbij. Misschien is het watermonument van Ground Zero hierop gebaseerd.
Hypnotiserend.
Ook hier zijn we in internationaal gezelschap. Pic van drie Joodse kindjes met bolle blozende wangetjes, jongetje met pijpenkrul en keppeltje, ik kan het niet laten door de spijlen. Vol verbazing. Prachtig.
Er staat een immense rij op de boulevard. Wij lopen erlangs want zijn nog slechts op verkenning. Het blijkt dat de mensen in de rij al een kaartje voor de boot hebben die recht in de Horseshoe vaart, Hornblower Niagara Cruises. Oog in oog met het natuurgeweld.
Dat willen wij ook maar niet met tweeëneenhalf uur rij in de brandende zon. Het wordt hier niet goed aangegeven. Wij denken dat er veel mensen in de rij staan die denken dat ze in de rij staan voor een kaartje. Hoe dan ook, wij lopen de rij voorbij en kopen een kaartje voor de volgende ochtend. Het kaartje is sowieso drie weken lang geldig. Gouden greep.
Vooraf gereserveerd om af te sluiten, Watermark Rooftop Fallsview Dining, lekker en prachtig uitzicht.
Dag 10, haringen op de boot
De volgende ochtend redelijk vroeg lopen wij met ons kaartje linea recta die toeristenboot op, rode cape in de aanslag. De American side heeft blauwe capes. Onderscheid.
Bizarre toestand, wij staan als haringen gepakt op de boot. Niet aan de reling en zeker niet voorop, net zoals heel veel mensen met ons. Waarom iedereen dit wil doen. Het is het overduidelijke spektakel, de megakracht van de op volle toeren stationair draaiende boot die geen millimeter verder kan, kracht in het niet. Mens versus natuur, no chance.
Idyllische beken en watervalletjes
Na de Falls vertrekken we naar Ithaca, bij de Vingerlakes. We rijden door de staten NY, Vermont, New Hampshire, Massachusetts, Rhode Island, Connecticut en NY. Wederom veel bomen.
Voor we naar ons hotel gaan lopen we in Watkins Glen State Park de Gorge en de Indian trail langs prachtige idyllische beken en watervalletjes. Prachtig. Zachtmoedig na het geweld van The Falls. Vergis je niet, het water heeft hier net zo goed in eeuwen diepe kloven gesleten.
Er zijn hier in de buurt nog meer mooie idyllische watervallen te zien maar enough is enough.
Dag 11 en 12, outdoor
Green Mountains in Manchester, Vermont. Prachtig gebied met veel bomen, agrarische velden, boerderijen, dorpjes.
In dit gebied kleuren de bomen in de herfst fabuleus, het is een skigebied in de winter en in de zomer kun je allerlei outdoor activiteiten doen.
Dat had ik van tevoren achteraf gezien beter kunnen voorbereiden. Het is steeds overal kortdag. Straf tempo.
We eten in Ye Olde Tavern, lekker.
We stuiten op de Equinox Mountain Skyline drive. Een route in particuliere handen. Deze rijden we. Uitgebreide instructies om de steile hellingen te berijden. Een visitorscenter met allerlei Christelijke waar van holy bibels, kaarsen, reisheilige Christoffel, kerststallen. Streekproducten.
De route is prachtig, hele mooie mystieke vergezichten. Mysterious thoughts about the monestery. We nemen de tijd.
De tweede missie is om voor de volgende dag een kanoactiviteit voor mij te vinden. Op internet is het een en ander, het hotel raadt er eentje aan. Op zoek in real life. Al doende zien we weer van allerlei moois, spin-off van de missie. We vinden ook iets. Maar ik besluit het te laten voor wat het is. De tijd is te kort, de zoektocht op zich was al mooi.
Voor het hotel Hampton Inn Suites houden wij een picknick.
In de lift vertelt een vrouw dat bij haar thuis een flood was. Laconiek zegt ze dat het is zoals het komt, het is wat het is.
Op het nieuws zien we weer dat er overal op de Oostkust floods zijn, WDC is de 5th getroffen stad. Wedstrijdje? 7,5 inch water?
Dag 13 en 14, Boston
We besluiten redelijk vroeg te vertrekken naar Boston, zodat we misschien voor de buien uit kunnen rijden.
Het Colonnade Hotel heeft een rooftop swimmingpool waar cocktails worden geserveerd. Time to relax. Mooi hotel met mooie details.
Mooi uitzicht over de stad. Het is hier opvallend groen. De bouw is relatief laag met veel rode bakstenen.
Tripadvisor geeft SRV als prima eetgelegenheid in de buurt. Mijn zoon moet voor het eerst zijn ID laten zien. De paspoorten liggen in het hotel maar gelukkig heeft hij zijn ID-kaart én zijn rijbewijs, internationaal geldig, bij zich. De kelner zegt dat hij het toch nog aan zijn manager moet vragen.
De manager is de man die in een strak pak rondloopt met een air van vertel mij wat. De manager vindt de ID’s onvoldoende. Wat nu? Het is laat, wij zijn moe en hebben trek. Ampel beraad vertrekken of.. mijn zoon haalt zijn paspoort. Hele gesprekken over de arrogantie om een internationaal erkend document zoals het rijbewijs te weigeren. Waar het autoverhuurbedrijf mee werkt, je mag je ermee in het verkeer begeven met hun auto. Uiteindelijk aanleiding tot veel grappen.
Later blijkt in Boston overal naar de ID gevraagd te worden en voor het merendeel wordt de ID-kaart gewoon geaccepteerd.
Trail of freedom, ‘All men are created equal’?
De Trail of freedom. Het is een route langs verschillende historische bezienswaardigheden. Te beginnen in het park Boston Common, oudste openbare park in de USA.
Het Old South Meeting House maakt grote indruk. Van oorsprong een kerk en later een openbare ontmoetingsruimte waar mensen met elkaar in discussie gingen. Een platform voor de vrije expressie van ideeën. Van hieruit kwam het protest van de Boston Tea Party, de vonk die de onafhankelijkheidsstrijd, de Revolution tegen de Britten ontstak. Het is nu een museum, een eerbetoon aan de vrijheid van meningsuiting.
Bijvoorbeeld een standbeeld van Phillis Wheatley, 1754?-1784. Zij was de eerste Amerikaanse African-American author. Zij is hier, in de toen nog kerk, gedoopt en werd er later een van de sprekers. Zij is in West-Afrika geboren en op zevenjarige leeftijd gevangen en als slaaf in Boston aan de familie Wheatley verkocht. Ze leerde lezen en schrijven in Engels en Latijn en begon op haar 13de te dichten. In 1771 werd in Londen een bundel van haar werk gepubliceerd. Ze werd geprezen als een ‘extraordenary poetic genius.’
In juli 1776 werd de Declaration of Independence getekend. De United States of Americas free en separate from England. In 1865 werd de slavernij afgeschaft. In vrijheidszin een behoorlijk gat.
‘All men are created equal’. Wederom mooie woorden maar wat betekenen ze in juli 2018? ‘These critical questions, which are at the heart of our democracy, continue to challenge us today.’
Freedom of speech? Margaret Sanger, a public health nurse. Zij zette zich in voor geboortebeperking, zij zag wat onbeperkt aantal geboortes in arme gezinnen betekende. Ze werd divers keren gearresteerd en zij kreeg een spreekverbod in de Boston public halls. Evenals de leden van de Ku klux klan overigens, onderscheid moet er zijn?
Zij plakte letterlijk haar mond af, discussie over publieke debatten versus censuur versus freedom of speech. Alle tijden nog steeds.
Opgeklopt of fake nieuws?
Het is heet. We stuiten op een verkeersongeval. Een ducktruck, amfibievoertuig voor toeristen veroorzaakte een aanrijding. Geen slachtoffers. Drommen mensen, een heel eskadron van politieauto’s, ambulances, een helikopter erboven en pers aan het filmen.
Precies op de plaats waar op 5 maart 1770 de Boston massacre plaatsvond. Vijf burgers door Britse militairen doodgeschoten, extra olie in het kruitvat naar de revolutie.
Zes glazen torens met nummers
Op de Trail of Freedom wordt de Holocaust herdacht met zes hoge glazen torens. Zes keer vier hoge glazen wanden met daarin de persoonsnummers van de slachtoffers gegrafeerd. De massaliteit in beeld.
Het verband tussen vrijheid, vrijheid van meningsuiting, van speak up. Waarschuwende plaquettes.
Nieuwsflitsen en geweld
Het eind van de Trail of freedom is Bunker Hill monument, grote veldslag in de burgeroorlog, don’t shoot unless you see their white in the eye!
Wat een tocht, we nemen de metro terug.
Newsflits. We zien een ware newsflits van het ducktruck ongeval. Daar waar niks aan de hand was. Schijnt dat de ducktrucs vaker bij ongelukken zijn betrokken. Er is er eentje een jaar geleden gezonken, alle toeristen dood.
Andere flits: een man valt een vrouw in een geparkeerde auto aan. Een andere man schiet de vrouw te hulp, misschien haar echtgenoot maar dat associeer ik vooral zelf, hij duwt de aanvaller nogal hardhandig weg, deze valt op de grond, trekt z’n pistool en schiet de ander door z’n hoofd, dood. Vrijgesproken wegens self defense.
De Trail of Freedom laat zien wat vrijheid kost. Wat je ervoor over moet hebben. Het wankele evenwicht tussen vrijheid en doorgeschoten verdediging. Je ziet het niet alleen in de vele gedenkplekken, je ziet en voelt het om je heen, de flinterdunne grenzen.
Dag 15, 16 en 17 via Harvard naar Cape Cod
Via Harvard te Cambridge rijden we naar de laatste bestemming Cape Codder resort in Haynnis op Cape Cod aan de kust van Massachusetts.
Harvard, zo herkenbaar. Onbewust heb je heel veel beelden opgeslagen van dit megaland, waaronder Harvard, van films en series. Rondleiding doen we niet, lange wachtrij en het is heet. We lopen wat rond, het is mooi.
We komen in een wolkbreuk terecht. Heftig maar we kunnen blijven rijden. Floods all over de Oostkust maar toch weer ‘niks’ aan de hand. Blijven rijden terwijl er beelden op tv zijn van wegdrijvend verkeer.
Het resort is ruim opgezet, restaurants en bars met live muziek, een zeezout buitenzwembad en een waterspeelparadijs binnen. Wellnes. Tijd om bij te komen van alles.
Het resort ligt niet op loopafstand aan zee, dat hadden we als zoekkenmerk moeten opgeven. Als je naar het strand wil moet je met de auto en parkeren is moeilijk.
De een na laatste dag maken we een tocht over het mooie schiereiland met de auto, Brewster, Orleans, Dennis, mooie huizen, mooie tuinen, idyllisch, kunstmarkt, strand met kwelderlandschappen. Mooi.
We eindigen in Provincetown, op het uiterste puntje van de Cape. Het is er levendig druk. Het is er zinderend. We eten bij de Lobster Pot. Tot restaurant omgebouwde boot met een heel doelmatig klantcirculatiesysteem. Het is heel druk, de wachttijd bekort met cocktails. Ondanks de drukte is het gezellig en het eten is heel goed, heerlijke kreeftgerechten.
Dag 18, 6 augustus, naar huis
Reisdag. We hebben een lange autorit voor de boeg naar JFK NY Airport. Komen via een van de bruggen met in de verte een NY skyline, mooi beeld, groet.
In zes uur en een kwartier vliegen we terug naar Schiphol.
America, slechts aan gesnuffeld. Wat een land, dit kleine stukje ervan. Korte tijd, zo vele indrukken, how are you, see you!
